Tachykardia

Tachykardia (syn. częstoskurcz, ang. tachycardia) to forma zaburzeń rytmu serca, przebiegająca z miarową akcją serca. Jest to szybkie bicie serca, które nie powstaje pod wpływem wysiłku fizycznego. Normalna praca serca u dorosłego człowieka w spoczynku to od 60 do 100 uderzeń na minutę. O tachykardii mówimy wtedy, gdy serce uderza ponad 100 razy na minutę. Nie zawsze jednak przyspieszone bicie serca oznacza chorobę. Musisz koniecznie wiedzieć, że jest ona tylko i wyłącznie objawem, a jej przyczyny mogą być naprawdę różne.

Tachykardia u dzieci

Sytuacja przedstawia się inaczej w przypadku dzieci, ponieważ w ich przypadku częstość pracy serca, zależy od wieku. Możemy mówić, że dziecko ma zbyt wysoki puls, jeżeli zostanie przekroczona górna granica normy dla danego przedziału wiekowego. Od pierwszego dnia życia do końca pierwszego miesiąca częstość pracy serca stopniowo przyspiesza osiągając maksimum pomiędzy pierwszym, a drugim miesiącem życia (ok. 150-160/’), a następnie zwalnia. O szybkim biciu serca u dziecka można mówić, gdy przekracza częstość:

  1. 120-125/’ w wieku 1-3 lat,
  2. ok. 100/’ w wieku 3-5 lat,
  3. 80-98/’ w wieku 5-8 lat,
  4. ok. 80/’ w wieku 8-12 lat,
  5. ok. 75/’ w wieku 12-16 lat.

Jakie są objawy tachykardii

Objawem tachykardii jest charakterystyczne uczucie kołatania serca. Dotknięta nim osoba posiada wrażenie bardzo mocnego, szybkiego i nieregularnego bicia serca. Jednocześnie tętno na tętnicach obwodowych, jest podwyższone, zwykle do wartości w przedziale 100-180 uderzeń na minutę. Tachykardia może, ale nie musi, powodować utratę stabilności hemodynamicznej, czyli sytuację, w której serce traci zdolność pompowania krwi w wystarczającym stopniu, aby zapewnić dotlenienie wszystkich narządów i tkanek. Jeśli do tego dojdzie, pojawią się sercowe objawy tachykardii, takie jak zawroty głowy, mroczki przed oczami, uczucie jak przed omdleniem, duszność, ból w klatce piersiowej, napadowy kaszel czy nietolerancja wysiłku fizycznego. W sytuacji istotnego zmniejszenia zdolności pompowania krwi dochodzi do utraty przytomności, a w skrajnych przypadkach (najczęściej w epizodach migotania komór) do nagłej śmierci sercowej (ang. sudden cardiac death), związanej z ustaniem krążenia. Do lekarza należy się zgłosić, jeśli szybka akcja serca trwała dłużej niż 6 minut, gdy narastało uczucie duszności oraz nasilał się ból dusznicowy. Pomocy powinny szukać również osoby, u których uczucie kołatania serca występuje często, bez wyraźnej zewnętrznej przyczyny w postaci używek, intensywnego wysiłku czy silnych emocji. Ze względu na źródło przyspieszonej pracy serca wyróżnia się tachykardię nadkomorową i komorową. Ze względu zaś na jej występowanie wyróżnia się tachykardię napadową i przetrwałą czy chroniczną. Tachykardia nie zawsze musi być objawem choroby. Do przyśpieszenia akcji serca dochodzi również w wyniku stresu, czy wysiłku fizycznego. Wówczas mamy do czynienia z tachykardią zatokową. Przyczyną tachykardii zatokowej może również być podwyższona temperatura ciała, odwodnienie organizmu oraz inne choroby. Tachykardia zatokowa ma podłoże fizjologiczne. Tachykardia zatokowa może się pojawić, np. po szybkim wypiciu kawy.

Tachykardia – przyczyny

TachykardiaTachykardia czerpie swoją genezę z zaburzenia przesyłania impulsów elektrycznych w sercu pomiędzy węzłem zatokowym a innymi komórkami, które również mają taką zdolność, ale nie są głównymi regulatorami tego procesu. Tempo ich uderzeń wacha się pomiędzy 30 a 40 skurczami na minutę i pełni rolę specyficznego „systemu bezpieczeństwa” dla mięśnia sercowego na wypadek wystąpienia zaburzenia węzła zatokowego. Problem zaczyna się wtedy, gdy komórki zaczynają emitować impulsy znacznie częściej i przejmują rolę sterującą mięśnia sercowego, przyspieszając do groźnych 500, 600 uderzeń na minutę. Stan taki pojawia się na przykład przy nadciśnieniu tętniczym, po przebytym wcześniej zawale, przy przeroście mięśnia serca, chorobie wieńcowej i niedotlenieniu serca, a także na skutek zażywania niektórych leków i wyniku procesu starzenia.

Tachykardia – jak rozpoznać?

Choć definicja tachykardii jest stosunkowo jasna i mówi o tętnie powyżej 100 uderzeń na minutę w stanie spoczynku, jej prawidłowe zdiagnozowanie może nastręczać lekarzowi wielu problemów. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że nie musi być ona stanem przewlekłym oraz występuje okazjonalnie, w sytuacji, w której nie ma akurat na podorędziu właściwej do prawidłowej oceny zaburzenia serca aparatury. Najskuteczniejszym jest opisany już elektrokardiogram, który nie może być jednak stosowany, gdy gwałtowna zmiana rytmu serca przytrafia się epizodycznie i napadowo. W takich przypadkach stosuje się zapis EKG tzw. Metodą Holtera, która polega na 24-godzinnym rejestrowaniu pracy serca. Gdy napady mają przebieg groźny dla zdrowia i kończą się np. omdleniami, stosuje się również metody stałej rejestracji, które mogą potrwać nawet kilka miesięcy dzięki wszczepionym do ciała pacjenta rejestratorom pętlowym. W ostateczności można również sprowokować napad tachykardii metodą elektrofizjologiczną, aby dokładnie zarejestrować przebieg choroby, co jest przecież naprawdę bardzo, dla to bardzo ważne.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here