Pierwsze wieżowce powstawały w Stanach Zjednoczonych pod koniec dziewiętnastego wieku. Pozwoliła na to rewolucja konstrukcyjna, którą świat mniej więcej w tym czasie przeżywał. U nas pierwsze wieżowce pojawiły się dopiero po zakończeniu drugiej wojny światowej i były związane z koniecznością zapewnienia mieszkań wszystkim zainteresowanym. A wiadomo było, że zniszczenia wojenne, a potem zła polityka mieszkaniowa doprowadziły do wielu zaniedbań w tym względzie. W latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku zaczęło powstawać mnóstwo wieżowców w osiedlach z wielkiej płyty. Były one niezwykle popularne w tym czasie. Nowe władze państwowe musiały wreszcie zmierzyć się z problemem, jakim był brak mieszkań. Bardzo wiele rodzin na swoje samodzielne lokum czekało kilkanaście nawet lat. Wieżowce konstrukcyjnie były dość proste. Ich budowa przypominała trochę składanie klocków, oczywiście o zupełnie innej kubaturze. Budowane wieżowce miały wiele wad, ale jedną podstawową zaletę – pozwalały w stosunkowo krótkim czasie zapewnić mieszkania wielu rodzinom.
