Badanie PET, czyli pozytonowa tomografia emisyjna, to technika diagnostyczna medycyny nuklearnej, która dzięki wykorzystaniu zjawisk promieniotwórczych umożliwia ocenę procesów metabolicznych zachodzących w organizmie. Metoda ta znacznie różni się od innego rodzaju badań obrazowych takich jak zdjęcie rentgenowskie czy tomografia rezonansu magnetycznego i może dostarczyć kluczowych informacji nie tylko o strukturze zmian ale także o ich właściwościach np. czy nowotwór jest łagodny czy złośliwy. Warto wspomnieć, że badanie PET jest badaniem mało inwazyjnym, co znacznie zmniejsza ilość powikłań i pozwala przeprowadzić badania obrazowe także u pacjentów ciężko obciążonych, tzn. cierpiących na niewydolność nerek lub wątroby, u których istnieją przeciwwskazania do stosowania dożylnych środków cieniujących. Pierwiastki promieniotwórcze (radioizotopy) stosowane w tej technice emitują pozytony. Cząsteczki te masą i właściwościami przypominają elektrony, ale mają przeciwny do nich ładunek elektryczny (czyli dodatni). Gdy pozytony napotykają na elektrony ich ładunek neutralizuje się (ulegają anihilacji) i zostaje wydzielona porcja energii. Energia ta jest mierzona przez bardzo dokładne detektory rozmieszczone wokół badanego pacjenta. Źródłem pozytonów które zderzają się z obecnymi w tkankach organizmu elektronami są specjalne izotopy promieniotwórcze pierwiastków. Podaje się je pacjentowi wbudowane w takie związki jak glukoza, woda czy aminokwasy – rodzaj cząsteczki zależy od celu badania. Podany związek np. glukoza, wykorzystywany jest przede wszystkim przez tkankę, której obecność chcemy zbadać – np. nowotwór złośliwy. Klinicznie badanie PET znalazło zastosowanie głównie w onkologii, kardiologii i neurologii. Badanie PET umożliwia wykrywanie trzech głównych procesów biochemicznych, które są szczególnie nasilone w tkankach nowotworowych, a mianowicie wzmożonego zużycia glukozy, nasilonej syntezy białek i kwasów nukleinowych (DNA). W działaniach klinicznych najczęściej wykonywana jest ocena metabolizmu glukozy. Znacznikiem stosowanym w takich przypadkach jest 18FDG – cząsteczka glukozy z wbudowanym atomem promieniotwórczego fluoru. Dzięki swoim właściwościom znacznik ten gromadzi się w komórkach o intensywnym metabolizmie – w tym głównie w komórkach nowotworowych.
